Magdalena Ałaszewska „Autonomia fragmentu” tekst Joanna Draszawka

Magdalena Ałaszewska

„Autonomia fragmentu”

fotografia cyfrowa, 15x21 cm

         „Wszystkie te zabiegi mogą zwiększać autonomię dokumentacji, prowadzić do zamiany dokumentacji w samodzielne dzieło (…)”  Grzegorz Dziamski[1]

         Wychodząc z powyższej inspiracji, Magdalena Ałaszewska tworzy pracę pt.: „Autonomia fragmentu”, której motywem przewodnim jest interpretacja dokumentacji dzieł sztuki. Jednocześnie podejmuje ona próbę stworzenia odrębnej pracy  artystycznej na podstawie dokumentacji wybranej wystawy.

         Magdalena Ałaszewska fotografuje detale prezentowanych prac Rafała Bujnowskiego i Oskara Dawickiego na wystawie pt.: „Pies pijaka”, której wernisaż odbył się 23.01.2014 w GGM2. Poszczególne fragmenty poddaje autorka subiektywnej redefinicji tworząc nowe konteksty znaczeń. Z pomocą przychodzą narzędzia cyfrowej obróbki zdjęć, które pozwalają uzyskać oczekiwany efekt. Linia biegnąca między dziełem sztuki a jego dokumentacją jest bardzo cienka. Odpowiednia edycja zdjęć oraz nowy układ kompozycyjny sprawia, że oglądający może spostrzegać wykonaną pracę jako odrębne dzieło, zupełnie nie kojarząc go z wystawą.

 Magdalena Ałaszewska zafascynowana granicą pomiędzy wystawą

 a subiektywną percepcją obserwatora, podejmuje się eksperymentalnego działania, by wychwycić kluczowy moment kiedy to dokumentacja danych dzieł w pewnym momencie zaczyna funkcjonować niezależnie. Zatem czym dla autorki jest dokumentacja, czy jedynie rejestracją sztuki, utrwalaniem efemerycznych działań, czy może odrębnym dziełem, które zaczyna funkcjonować samodzielnie?

         Kluczem do przekroczenia granicy: rejestracja - sztuka, dla Magdaleny Ałaszewskiej jest fragment. Dzięki umiejętności  dokonywania syntezy oraz poprzez wydobywanie interesujących częścii odpowiednie działania stylistyczne, praca jest zapisem śladu obecności artysty dokumentującego nieswoje prace, tym samym zaczyna funkcjonować w obiegu jako samoistne nowe 'dzieło'.

         „Autonomia fragmentu” to fotograficzna praca składająca się z kilku zdjęć, wyodrębnionych wycinków prac Bujnowskiego i Dawickiego, takie jak: linie, plamy, zacieki farby, worek z monetami.

                                               Joanna Draszawka, Kierunek: Krytyka artystyczna

---

[1]    Dziamski G.: Przełom konceptualny, Poznań 2010.

 

Agnieszka Rzońca

       "Sen"

olejna na płótnie, 

180 x 200 cm

    Sen - letarg, stan spoczynku ciała, wędrówki dusz, jedyna szansa by oderwać ciężkość bytu od lepkiej codzienności. Sztuka 'przespała' już wiele dzieł w historii malarstwa. Jednym
z poruszających dzieł ‘sennych’ jest pełen symboli i ukrytych, osobistych przesłań obraz Rossettiego - Beata Beatrix. Malarz 'obwarował/obdarował' swą ukochaną (Elizabeth Siddal) motywami snu, (ła)godnego przejścia na drugi brzeg.

    U Agnieszki Rzońcy również pojawia się motyw snu splecionego z ukochaną osobą, jednak artystka prowadzi nas do tego świata własną drogą, pełną napięć. W opozycji do Rossettiego - "Sen" nie potrzebuje ani posłańca, zaklinaczy, ani tarcz zegarowych, wiszących dusznym 'memento mori' nad widzem. Nie próbuje też w akcie desperacji uchwycić lub przywrócić nikogo do życia „na kanwach” snu. Stanowi idealnie skomponowany utwór na dwójkę aktorów, w którym to widz podgląda przez kurtynę niejako utkaną z ciemnych - mrocznych pnączy, roślinności i bluszczu zastygłą we śnie parę kochanków.

    Postaci, spowite blaskiem - spoza pola obrazu - prezentują nagość w sposób nieagresywny, dostojny, uświęcony. W przedstawieniu nie ma ani jednej zbędnej nuty, fałszywego akordu czy rekwizytu. Wszystko jest tak, jakby tkwiło tu od zawsze. Tracimy poczucie czasu. Czy kochankowie zapadli w sen przed chwilą? Może nagle któreś ocknie się, a my - widzowie - spłoszeni zostaniemy przyłapani na podglądaniu.

    Autorka pozwala nam na uczestnictwo w najbardziej intymnym rytuale dwojga ludzi - wspólnym śnie, pozostawiając nas bez słów, zamyślonych, zawstydzonych. Biorąc pod uwagę dorobek artystyczny Agnieszki Rzońcy - można bez trudu stwierdzić, że oto obserwujemy ją samą w objęciach DWÓJKI ukochanych - mężczyzny i ... Snu.

    Atmosfera obrazu - chłodna temperaturowo, pozwala nam zwrócić uwagę na ciekawy zabieg zastosowany przez artystkę. Postać kobiety jest wyraźnie cieplejsza w tonach, spoczywająca na granicy dwóch światów ("jeszcze ciepła"), podczas gdy mężczyzna integruje się z tłem - delikatnych błękitów i gamy chłodnych niebieskości tak, że ulatuje, umyka w sen (tylko komu - widzowi? kobiecie?). Obie postaci spoczywają w jednolitej, chociaż dość nieokreślonej płaszczyznowo przestrzeni. Lewitują, a zarazem stanowczo zaznaczają swoją obecność - poza nami lub nawet wbrew nam. Mamy tu do czynienia z aktem z pogranicza sacrum i profanum. Widzimy namacalne życie - bujną roślinność, gąszcz bądź chwasty, przeciwstawione czystości, świętości - bytowania dwójki ludzi i ich snu.

    "Chciałabym aby odbiorca w obecności moich obrazów odczuwał atmosferę intymności i tajemnicy, ale przede wszystkim odpoczywał, chłonąc refleksyjny spokój i harmonię. Tego chyba w dzisiejszym trudnym świecie wszyscy potrzebujemy."*

* cyt: https://www.facebook.com/pages/Agnieszka-Rzo%C5%84ca/564773996888721

                                                            Zuzanna Dolega

                                                     

ReTurn/Powrót Joanna Draszawka tekst Magdalena Ałaszewska

„ReTurn/Powrót”
Joanna Draszawka

Jedną z cech działań twórczych Joanny Draszawki jest otwartość. Artystka chętnie korzysta z możliwości nowych mediów. W swoich pracach posługuje się głównie obrazem wideo, fotografią i dźwiękiem. Inspirację czerpie również z performancu. Bodźcem do kreacji są dla niej własne refleksje i analizy uczuć, które wzbudza otaczająca autorkę rzeczywistość. Twórczość Joanny bierze się z potrzeby wypowiedzi.

Praca „ReTurn/Powrót” ma źródło w relacji człowieka do miejsca. Obrazy miejsc są przez nas kreowane, odtwarzane, przetwarzane, poszukiwane, porzucane, przemieniane i wreszcie na nowo odnajdywane, by do nich powrócić. „ReTurn/Powrót” odnosi się do obrazu miejsca utraconego. Motywem jest uczucie tęsknoty, potraktowane przez autorkę bardzo osobiście. Figurą miejsca utraconego stała się natura, a fizyczna bliskość z nią, gestem swoistego powrotu i zarazem próbą odnalezienia swojego miejsca w świecie.

Powrót jest również metaforycznym przeniesieniem relacji Matka-Córka, w której ta pierwsza jest symbolem miłości bezwarunkowej. Matka Natura może też być miejscem spokoju i odpoczynku. Schronieniem przed chaosem urbanizacji, technologii, szaleństwem ustawicznego przymusu rozwoju. „Powrót”, to powrót do miłości matczynej, do prostoty
i spokoju natury, do obrazów wspomnień z czasu dzieciństwa.

Dzięki formie pracy, jaką jest performance dokamerowy, udało się Joannie uchwycić ulotny moment rozmyślań i tego, co dzieje się wówczas, dosłownie, wokół niej. Fizyczna obecność i cielesność artystki w „ReTurn/Powrót” (bezpośredni kontakt nagiego ciała z podłożem, odgłosy natury) nadają działaniu szczególnie performatywny charakter.

Świadomie zastosowany zabieg korekcji barw umożliwił uzyskanie obrazu
z pogranicza malarstwa, fotografii i video. Przez cały czas trwania „ReTurn/ Powrót” na obrazie widnieją napisy, współgrające z brakiem akcji oraz umożliwiające odbiorcy natychmiastowe uzyskanie informacji dotyczących tytułu, tematu i autora pracy.

                                                                                               Magdalena Ałaszewska