RE-AKCJE 5

Sebastian Tucholski (tekst)
Wydział Malarstwa

Weronika Michalska (praca)
Wydział Malarstwa

Rytmoformy

tkanina artystyczna, 120 x 90cm

Rytmoformy to kompozycja złożona z dwunastu modułów o formacie zbliżonym do kwadratu. Każdy element powstał niezależnie, na bazie obserwacji zawartych w rysunkach ze szkicownika – są one próbą odtworzenia ulotności szkiców, które powstają pod wpływem chwili.

Weronika Michalska do swojej pracy wykorzystuje gotowe, produkowane masowo materiały z prostymi nadrukami i tworzy z nich odważne,

ale wrażliwe kompozycje. Pozbywa się mechaniczności i powtarzalności tych wzorów, bawi się nimi, tworząc niezwykle dynamiczne układy pełne ekspresji i swobodnej rytmiczności.

Poszczególne moduły różnią się od pozostałych i każdy z nich zdaje się poruszać inny problem malarski. Jedne są bardzo proste, wręcz ascetyczne, inne z kolei budzą niepokój w swoim natłoku form. Mimo, że nie widać tego na pierwszy rzut oka, dzieli je nawet format, który nie tylko przestaje być kwadratem, ale wręcz wykracza poza wszelki definiowalny kształt, jakby były częścią większej całości, z której zostały brutalnie wyrwane.

Pojedyncze formy mogą nasuwać pewne skojarzenia, jednak pozbawione są narracji, dzięki temu jednak możemy skupić się na relacji czerni do bieli. Układ prac jest nieprzypadkowy, każda kompozycja wpływa na odbiór sąsiedniej, tak że czytamy je wszystkie jako jedną całość, która przywodzi nam na myśl twórczość opartowską.

Rytmoformy to nie tylko płaski obraz, to również faktura i ruch. Praca znajduje się w niewielkiej odległości od ściany, co nadaje jej wrażenie zwiewności i lekkości – przywołuje naturalne właściwości tkaniny. Elementy ażurowe wprowadzają dodatkowo do całej kompozycji – cień, który tworzy gradient. W samych kompozycjach autorka nie wykorzystuje światłocienia, powstaje on naturalnie poprzez zewnętrzne oświetlenie.

W zależności od tego, z jakiego kąta patrzymy na dzieło zmienia się jej wygląd, nasz ruch z kolei powoduje poruszanie się całej kompozycji, co jeszcze bardziej potęguje ten efekt.
Praca Weroniki Michalskiej w sposób opartowski intryguje oczy widza, który obok tej pracy nie może przejść obojętnie. Wszelkie próby skupienia się na jednym elemencie kończą się fiaskiem, gdyż uwagę od niego odwracają wszystkie pozostałe. Moduły konkurują ze sobą, w efekcie czego pracę należy postrzegać jako całość i w takiej postaci jest interesującym obiektem przedstawiającym graficzność w bardzo malarskim ujęciu.