RE-AKCJE 5

dr Kamil Kuzko (tekst)

Wydział Malarstwa

Izabela Liżewska (praca)

Wydział Malarstwa

W każdej wanience żyją potwory

video collage

00:01:09

Izabela Liżewska jest studentką V roku w krakowskiej ASP, dyplom przygotowuje w I Pracowni Interdyscyplinarnej pod kierunkiem

prof. Zbigniewa Bajka. Jest także wiceprzewodniczącą Samorządu Studenckiego. Informacje te powinny być uzupełnione: jest niezwykle pracowitą i zdyscyplinowaną studentką, działającą z równą intensywnością na polu organizacyjnym. Znajomość kilkuletniego dorobku młodej artystki ukazuje zarówno z rzadka spotykaną pracowitość jak i wachlarz możliwości – potencjał twórczy, wynikający także z różnorodności mediów jakimi Liżewska się posługuje. Jest również „druga strona” osobowości artystki, która wydawać się może sprzeczna z tempem obowiązków i wyzwań jakie podejmuje. Osobowości bardzo wrażliwej, w pewnym sensie introwertycznej, sentymentalnej – zatrzymującej się.

Pęd i stan zatrzymania może być sprzecznością, ale nie musi,

co potwierdzają pokrótce nakreślone cechy osobowości Liżewskiej.

Od jakiegoś czasu z ciekawością śledzę zmiany jakie zachodzą w jej twórczości. Z dużej ilości, prac, propozycji, poszukiwań artystka metodą eliminacji zaczęła dokonywać konsekwentnych wyborów – ograniczając środki formalne i koncentrując się w ich obrębie. W tym procesie znaczącą rolę – nie przez przypadek – zaczął odgrywać aparat cyfrowy. Narzędzie umożliwiające zapis obrazu i dźwięku, łączące ruch

z zatrzymaniem. Jedną z prac powstałych na polu „oczyszczania” środków jest krótki film prezentowany w ramach wystawy Re-Akcje 4.

W każdej wanience żyją potwory jest pracą, która łączy w sobie „sprzeczności”, o których powyżej wspomniałem. Zatrzymanie się nad kadrem porzuconej wanienki, która może przywołać na myśl wspomnienia

z dzieciństwa, do których Liżewska często się odwołuje (a tytuł filmu wydaje się to potwierdzać) jest pierwszym elementem. Drugim jest ruchomy obraz w obrazie - tytułowy potwór w wanience. Trzecim elementem formalnym dopełniającym pracę jest zapis rozmowy autorki

z mężczyzną. Rozmowa pocięta, nie mająca swojego znaczenia (?),

nie nadająca bezpośredniej treści pracy – paradoksalnie dopełnia dzieło. Rozjechana żaba i kosmos to przestrzenie odległe i równoległe zarazem. Umiejętność spojrzenia na rzeczywistość z perspektywy dziecka może być paradoksalna, nieskładna, odległa w życiu dorosłych. Może być także szczera, wciągająca, równoległa... Prezentowana praca jest dla mnie także zapisem pewnego etapu, bardziej rozwiązywaniem aniżeli poszukiwaniem problemów formalnych, które towarzyszą młodej artystce.

Nie ukrywam, że czekam na kolejne odsłony tej interesującej twórczości.