RE-AKCJE 5

niedziela, 6 marca 2016

dr Zbigniew I. Brzostowski (tekst)

Międzywydziałowy Instytut Nauk o Sztuce

Marta Adamska (praca)

Wydział Rzeźby i Intermediów

bez tytułu

video, 00:02:38

Video-realizacja Marty Adamskiej bez tytułu jest wedle słów własnych Autorki „próbą wizualizacji projektu w przestrzeni miejskiej”, w którym połączyła „animację z płaskim malarstwem geometrycznym”.
W motywacje i cele przyświecające Artystce widz zostaje wprowadzony

w prosty sposób - słowem wstępnym na planszach. Nic zatem nie zostało ukryte ani niedopowiedziane.

Czy jednak, aby na pewno?
Co prawda, kiedy Marta Adamska stwierdza, że „kontrasty

a w ostateczności duże podobieństwo” sztuki geometrycznej, pozornie „prostej i przewidywalnej” oraz niby chaotyczny ruch masy owadów,

w którym jednakże konstatujemy ustalony porządek, wykazują „duże podobieństwo”, ma rację. Z pozornego porządku może narodzić się chaos, a z największego chaosu - harmonia. W czym zatem kryje się sedno rzeczy? Otóż, kiedy przyjrzymy się przestrzeniom, które wybrała Autorka do swej wizualizacji, dzieło nabiera znaczenia społecznego i budzi najróżniejsze skojarzenia i emocje. Od beztroski i śmiechu przez niechęć, zastanowienie, aż do obrzydzenia i wstrętu. Dowody?

Oto obraz na ścianie siedziby Klubu Wysokogórskiego - geometria rysunku zaczyna przypominać ostre górskie szczyty, a szybko poruszające się sylwetki owadów stają się ścigającymi się w zawrotnym tempie wspinaczami, co przywołuje uśmiech i uczucie radości. A znów ten sam obraz na ścianie dowolnego urzędu - w geometrycznym labiryncie szaleństwa, bezsensownych przepisów i wszechwładzy ludzi, których dawno temu Ateńczycy nazwali parasites, krążą bez końca petenci-ofiary. Inny przykład: stara, zapuszczona klatka schodowa, u wejścia do piwnicy roi się od pędzących insektów, strach wejść. Nie nadążamy za ruchem stworzonek, wydaje się, że zaraz nas oblezą, wcisną się pod ubranie… Budzą obrzydzenie, a może tylko przywołują słowa Arystotelesa, że robactwo rodzi się z brudu?

A prezentowany obraz ma charakter apotropaiczny i zdaje się kolejny raz mówić po grecku: hygeneia, katharsis. I tak, pozornie prosta, praca Marty Adamskiej ożywa dzięki otoczeniu, w którym ją umieszczono, ukazując odbiorcy swe jakże różne oblicza.